Kneza Mihaila broj 19 i Obilićev venac
broj 17
Podignuta je na zemljištu (placu) površine 1.577 metara. Nikola Spasić je 1910. godine kupio kuću u Knez Mihailovoj ulici broj 19, koja je tada imala samo parter i sprat iz Knez Mihailove, a imala je veliko dvorište koje je izlazilo na Obilićev venac broj 17. Kuća je građena oko 1875. godine po projektu Aleksandra Bugarskog. Projekat dogradnje uradio je Nikola Nestorović oko 1910. godine, a Nikola Spasić je 1913. godine na ovom velikom kompleksu podigao novo zdanje koje je imalo parter i dva sprata iz Obilićevog venca broj 17 i sa delom prema ulici Kneza Mihaila bilo povezano bočnim krilima, tako da je dobijen tzv «Spasićev pasaž», koji je imao kapije i bio pokriven staklenom kupolom.
Kneza Mihaila broj 33 i Đure Jakšića broj
1
Zgradu je podigao trgovac Nikola Spasić 1889. godine po projektu arh. Koste A. Jovanovića, kao stambeno-trgovačka dvospratnica. Njen značaj i vrednosti dovoljno ističe činjenica da je stavljena pod zaštitu kao spomenik kulture 1961. godine, a 1979. godine utvrđena je za kulturno dobro od velikog značaja za Republiku Srbiju (Sl. glasnik SRS 14/79).
Namena zgrade u kojoj su u prizemlju smeštene trogovine, a spratovi određni stanovanju, identična je kao i kod drugih savremenih zgrada u Knez Mihailovoj ulici. No dok je prizemlje iskorišćeno za više prodavnica, oba sprata čine po jedan veliki stan složenog sadržaja i izraz su želje za reprezentacijom građanske klase. Ovi stanovi spadaju među najveće i razvijenije u Beogradu tog vremena.
Zgrada ima podrum, prizemlje, dva sprata i visoko potkrovlje. Osnove spratova u obliku slova P sa dva podužna trakta u glavnom delu prema Knez Mihailovoj ulici i dva bočna krila koja između sebe formiraju četvrtasto dvorište, razvijaju se ređanjem prostorija, jedne do druge uz dugačke hodnike ili balkone sa unutrašnje strane. Bočna krila formiraju se oko vertikalnih komunikacija i sa pomoćnim prostorijama čine izdvojenu funkcionalnu grupu. Zgrada je građena masivno u opeci i krečnom malteru. Pored punih zidova izvedenih u standardnom materijalu 19. veka, u konstrukciji su upotrebljene gvozdene traverze, a međuspratne površine formiraju se na pruskim svodovima od opeke, koji se opiru na te traverze. Temeljni zidovi su debljine 1 metra, a noseći se kreću od 30 do 80 cm. Stepeništa su dvokraka i trokraka kamena sa ogradama od livenog gvožđa. Podkrovna konstrukcija je drvena, složenog sistema vešaljki povezanog sa substrukcijama kubeta. Materijali upotrebljeni kod unutrašnjih radova uglavnom su uvezeni, podovi su od parketnih daščica ili klinker pločica od fajanse za oblogu zidova, a dekoracije su gibsane.
Kompozicija i obrada fasada predstavljaju najuspešnije rešenje neorenesanse akademske škole u Beogradu. Glavna fasada, sa centralnim i dva bočna rizalita, dosledno je uravnotežena u simetričnoj podeli sa dominantnim motivom centralne kupole nad središnjim rizalitom. Harmonija svih elemenata fasade postignuta je pravilnim rasporedom dekorativne plastike raspoređene u čvrstom sistemu vertikalne i naglašeno horizontalne klasično komponovane šeme, koja jasno tumači strukturu arhitektonskog korpusa.
Solidnost i preciznost kojom su izvedeni svi radovi u saglasnosti su sa visokim dometom projekta u celini što ističe ovu zgradu i njenog projektanta kao najvredniji objekat i najznačajnijeg arhitektu gornjeg poteza Knez Mihajlove ulice.
Današnje stanje objekta u pogledu promenjenog sadržaja spratova i izgleda fasada kao i dogradnjom uskog trakta u dvorištu remeti unekoliko kvalitete zgrade, ali su sačuvani svi konstruktivni oblikovani elementi iz vremena podizanja zgrade. („Knez Mihailova ulica“, izdanje Zavoda za zaštitu spomenika kulture grada Beograda, autori Željko Škalamera i arh. Zoran Jakovljević, 1964. godine.)
Kneza Mihaila broj 37 i Vuka Karadžića
broj 8
Podignuta kao jednospratnica pre 1876. godine, drugi sprat je dozidan pre 1889. godine, a treći i četvrti sprat su dozidani 1961. godine. Komponovana kao ugaoni objekat na dvema ulicama razvija se od centralnog motiva zatupljenog ugla sa glavnim motivom balkona, a zatim nišom na spratu, kao osovinom kompozicije, prema dvema fasadama na Knez Mihajlovoj i Vuka Karadžića ulicima. Dekoracija fasada izvedena je u neorenesansnom stilu sa plastičnim motivima bez primese eklektične stilizacije.
Poslednja dogradnja narušila je skladnost objekata drugačijom obradom i remećenjem postojećeg ritma izmenom proporcija, mada se nastojalo uskladiti gornje sa donjim spratovima. („Knez Mihailova ulica“, izdanje Zavoda za zaštitu spomenika kulture grada Beograda, autori Željko Škalamera i arh. Zoran Jakovljević, 1964. godine.)
Kneza Mihaila broj 47 (ulična i dvorišna
zgrada),
Nikole Spasića broj 2 i 2a, Kralja Petra broj 18
Podignuta na mestu jednospratnice 1930. godine po projektima arh. Josifa Najmana, iz sredstava Spasićeve Zadužbine. Zgrada izlazi na tri ulice - Kneza Mihaila, Nikole Spasića i Kralja Petra, i ima prizemlje, četiri sprata i tavan, s tim što dvorišna zgrada ima prizemlje, tri sprata i tavan.
Oblikovana u retardiranom eklekticizmu francuskog renesansa sa veoma razuđenim osnovama. U konstrukciji i obradi ove zgrade primenjeni su najnoviji materijali, beton i veštački kamen za oplatu pročelja. („Knez Mihailova ulica“, izdanje Zavoda za zaštitu spomenika kulture grada Beograda, autori Željko Škalamera i arh. Zoran Jakovljević, 1964. godine.)
